Februari 2015
Eén van mijn lezers vroeg: “hoe kom je nou op een idee voor een beeld, en hoe kom je op een titel”?
Nou, dat is elke keer weer anders, een enkele keer zie ik in het stuk hout een vorm die ik er alleen nog maar hoef uit te halen, maar soms staat een stuk hout jaren in een hoek voor ik eindelijk een idee heb wat ik ermee kan.
In het algemeen is het zo dat uitgaande van een thema een onderwerp zich aandient. Toen ik actief bezig was met handen als thema kon ik d.m.v. schetsen of het maken van een voorstudie tot een idee komen. Maar het kon ook zo gaan dat ik begon met beeldhouwen en dan vanuit de vorm die ontstond een idee verder kon ontwikkelen en uitwerken.
Omdat ik het geen probleem vind om met oud hout te werken, waarin schroeven of spijkers zaten of waarin houtrot heeft toegeslagen, kan het materiaal mij een heel eind op weg helpen waarbij ik pas in later stadium tot een vormuitwerking kom, binnen de mogelijkheden die het materiaal biedt.
Een titel aan een object geven is een leuke en serieuze bezigheid, waarbij ik dankbaar gebruik maak van het enorme arsenaal aan beeldmateriaal dat in mijn geheugen ligt opgeslagen na de jaren lesgeven als kunsthistoricus en vakdocent kunstvakken. Daarbij merk ik dat ik in mijn werk invloeden kan aanwijzen vanuit dat overvloedige beeldmateriaal.
Maar….. hoe zit het dan met originaliteit? Aha, een boeiende vraag stel ik me daar. Ik beschrijf een voorbeeld, waarin de bron voor mij, pas achteraf, herkenbaar is. Zou het onbewuste breindeel die invloed hebben uitgeoefend?
Op het plafond van de sixtijnse kapel in Rome is het beroemde frescofragment te zien waarin God zijn hand strekt naar Adam. In mijn beeld “ Touch” zag ik dat gebaar terug, pas lang nadat het beeld al af was. De titel komt dan van het fresco fragment waarin de aanraking bijna zichtbaar is. Geen bewuste inspiratie, maar achteraf een herkenning. En dat zie ik vaker in mijn beelden, en het verrast me.
